ویژگی استاد مطهری از زبان دوستان و نزدیکان

 

همیشه با وضو بود و به این کار توصیه می کرد.

به طبیعت علاقه وافر داشت و گاه ساعت ها در نقاط باصفا می نشست و تفکر می کرد.

نماز شب را به پا می داشت.

در حین بیان مطالب علمی آن چنان بود که از اطراف غافل می شد.

شب ها قبل از خواب حدود بیست دقیقه قرآن می خواند.

نسبت به انجام فرائض فرزندان نظرات دقیق داشت.

به فقرا و مستمندان کمک می کرد به طوری که برخی موارد آن بعد از شهادتش آشکار شد.

مطالب قابل توجه را در هر فرصت مناسب و به طور منظم یادداشت می کرد.

در حاشیه کتبی که مطالعه می کرد عنوان یا خلاصه مطالب و یا اشکالات وارده را می نوشت.

در برخورد با انحرافات فکری از جو حاکم بر اجتماع واهمه ای نداشت. جو ناسالم را می شکست و گاه با دوستان نزدیک خود در می آویخت.

از جوانی علاقه وافر به شهادت داشت و به افراد می سپرد تا در این باره برایش دعا کنند.

برای پدر و مادر و نیز اساتید خویش احترام وصف ناپذیری قائل بود.

صدای گریه بلند او، هنگام خواندن روضه سید الشهداء، مناجات شبانه و فوت پدر و مادر مشاهده شد.

بعد از نماز مغرب و عشاء سجده های طولانی داشت.

از شهرت و مرید پروری گریزان بود.

محاسن خود را خضاب می نمود.

از تظاهر چه در امور عبادی و چه در امور اجتماعی و سیاسی به شدت پرهیز داشت.

بسیار متین و پرهیبت بود و در عین حال در موارد لزوم مزاح و نکته پرداز بود.

عبارت «افوض امری الی الله ان الله بصیر بالعباد» را در قنوت و هنگام ذکر گفتن، زیاد قرائت می کرد.

به دستگیری های خداوند ایمان داشت و در شرایطی که دشمنانش کار را بر او سخت می کردند صبور و امیدوار به امدادهای الهی بود.

امام خمینی (ره): «مطهری» که در طهارت روح و قوت ایمان و قدرت بیان کم نظیر بود رفت و به ملاء اعلی پیوست لکن بدخواهان بدانند که با رفتن او شخصیت اسلامی و علمی و فلسفی اش نمی رود.

تهیه و تدوین: الناز ابراهیمی، عضو شورای دانش آموزی دبیرستان فرهنگ