مناجات

خدایا، قلب شوریده مرا به شیرینی عشق ازلی ات مهمان کن! من برای عاشق شدن به یک گوشه چشم تو نیاز دارم و برای رها شدن از قفسهای سرد و تکراری به آغوش دنج و ابریشمی تو.

هر وقت دلم برایت تنگ می شود، کلمات سر به زیر را گرد می آورم و از آنها ابری انبوه می سازم. آنگاه با چتری از مهتاب زیر باران مترنم یاد تو می ایستم. هر قطره کلمه ای است و هر کلمه، یکی از هزاران نام تو.

خدایا دوست دارم پروانه باشم و مدام از دست شیطان بگریزم و بر شانه برهنه فرشتگان بنشینم. دوست دارم روحم را از گناهان ریز و درشت بتکانم و در آینه های بی ریای ابدیت کنار تو عکسی به یادگار بگیرم. دوست دارم پا به پای جاده های مستقیم وحی به سوی تو بدوم.

خدایا، اگر گاهی دیوارها را دوست داشته ام، به خاطر پنجره هایی است که بر سینه دارند و اگر گاهی خارها را نوازش کرده ام، به خاطر همسایگی شان به گل سرخ است. خدایا، لب به ستایش چشمهای بسته می گشایم، چون خواب تو را می بینند و در آخرین ایستگاه، ساعتها به انتظار آمدن قطارهای قدیمی می مانم، چون خاطرات تازه تو را به سویم می آورند.

خدایا، من به دنیا آمده ام که عاشق تو باشم و به هر چیزی که رنگ و بویی از تو دارد، عشق بورزم. پس یک روز عاشق مدادهای رنگی ام که می توانند در غیبت ستاره ها، آسمان را پر از شقایق و فانوس کنند و روزی عاشق گیسوانی که بی واسطه به سمت تو می وزند و روز سوم عاشق عطرهایی که در بالهای پرندگان موج می زنند.

خدایا، می دانم که سکوت از هزار مصرع شعر بهتر است، اما دلم می خواهد صدایم را بشنوی و دارچین و درختان پرتقال را در طنین آن ببینی.

خدایا، تو را به پیچکها و سنجاقکها قسم، مرا به کوهپایه های ملکوت دعوت کن و اجازه بده روی گلدسته های تو به آواز بخوانم. بگذار با کجاوه شیشه ای دعا به عرش بیایم و آیه های سپید معصومیت را تلاوت کنم.

ماهنامه نسیم کانون بهمن ماه 88